Ως ένδειξη ελάχιστης αλληλεγγύης κρεμάστηκε πανό για την απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων, σε κεντρικό σημείο της παλιά πόλης του Ρεθύμνου.

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Την τελευταία βδομάδα αναρχικοί/ες, αντιφασίστες/στριες ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό πραγματοποίησαν παρεμβάσεις με αφίσες, κείμενα, τρικάκια και συνθήματα στο κέντρο της πόλης των χανίων, στη χαλέπα, στην αμπεριά, στη νέα χώρα και στη σπλάντζια.

κείμενο της συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών «σαλταδόροι» ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις εκλογές 

ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό

Σε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα ψάχνει τρόπους διεξόδου απ΄ τη στασιμότητα των κερδών του, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξή του, παρατηρούμε την όξυνση του ταξικού πολέμου από πλευράς εξουσίας σε βάρος των “από τα κάτω”. Κράτος και αφεντικά, μαζί με όλους τους παρατρεχάμενούς τους (από παρακρατικές συμμορίες μέχρι ευυπόληπτους αγανακτισμένους πολίτες) φανερώνουν το μισάνθρωπο προσωπείο τους και δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τον σκοπό τους: την επέλαση του κεφαλαίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αυτό συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που μέσω του επιβαλλόμενου φόβου και της παραδειγματικής τιμωρίας προωθεί τον εκφασισμό της κοινωνίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το κράτος λοιπόν, χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει (από νόμους και θεσμούς μέχρι μμε και επιθέσεις φασιστοειδών), επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει οποιαδήποτε αντίσταση εναντίον του μέσα από μια ευρεία γκάμα φασιστικών πρακτικών. Έτσι βλέπουμε απαγορεύσεις διαδηλώσεων, ασκήσεις καταστολής πλήθους από ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις, διαπομπεύσεις και δημοσιοποιήσεις φωτογραφιών αγωνιστών/τριών, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, δίκες-τραγωδίες, καταδίκες με ανύπαρκτα στοιχεία, πειθαρχικές διώξεις, επικηρύξεις, εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, πολιτικά στέκια και καταλήψεις.

Το τελευταίο τερατούργημα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης ακούει στο όνομα φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι πτέρυγες τύπου Γ, προορίζονται για τους πολιτικούς κρατούμενους και όσους άλλους θεωρηθούν απείθαρχοι. Αποτελούν μια φυλακή μέσα στη φυλακή με τελικό στόχο την πολιτική, πνευματική και βιολογική εξόντωση των κρατουμένων, αφού προβλέπονται πλήρης στέρηση αδειών και μεροκάματων, σκλήρυνση των όρων αποφυλάκισης, συνεχής παρακολούθηση με κάμερες, μείωση του χρόνου προαυλισμού, των επισκεπτηρίων με συγγενείς, των τηλεφωνημάτων και του έντυπου υλικού.

Παράλληλα με τις κατασταλτικές πρακτικές του, το σύγχρονο καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιχειρεί να σπείρει το φόβο και να επιβάλλει τον απόλυτο έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής, στοχεύοντας σε μια κοινωνία πειθήνιων υπηκόων που δε θα προβάλλουν αντίσταση στις ορέξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, στρώνοντας το δρόμο για το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Έτσι, εξαπολύει πογκρόμ εναντίον μεταναστών (ξένιος δίας) και οροθετικών/τοξικοεξαρτημένων ατόμων (θέτις), νομιμοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς στα μπατσοτμήματα και στις φυλακές και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα της ευρώπης-φρούριο (σάμος, φαρμακονήσι, έβρος, κ.α.). Πιστά του όργανα σ’ όλα αυτά αποτελούν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, που με την τρομοϋστερική τους προπαγάνδα και τον ρατσιστικό τους λόγο οδηγούν στη φασιστοποίηση της κοινωνίας, όπως και οι φασίστες, το μακρύ χέρι του συστήματος. Παρόλ’ αυτά, η κρατική εξουσία δεν ανέχεται καμία αυτονόμηση των παρακρατικών μηχανισμών από τις αγκάλες της. Οι φυλακίσεις και οι διώξεις φασιστών δείχνουν πως το κράτος δε θ” αφήσει κανένα κομπάρσο να του κλέψει την παράσταση. Κι αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι ο φασισμός πέθανε. Οι φασίστες παραμένουν εργαλείο εκφασισμού της κοινωνίας, καταστολής των κοινωνικών αγώνων και βασικό στήριγμα στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός όμως περνάει και μέσα από τη λεηλασία των ζωών μας με τη φτωχοποίηση που ακούει στο όνομα οικονομική ανάπτυξη. Έτσι, βλέπουμε το κεφάλαιο να επιδίδεται σε μια οικονομική επίθεση άνευ προηγουμένου, που χαρακτηρίζεται από την κατεδάφιση ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα.Οι υφαρπαγές μισθών, συντάξεων κ.α., η ανεργία, η μαύρη και απλήρωτη εργασία, τα ελαστικά ωράρια της μισθωτής σκλαβιάς και τα εργατικά ατυχήματα, η διάλυση στοιχειωδών δομών υγείας, παιδείας και πρόνοιας καθώς και η καταστροφική εμπορευματοποίηση της φύσης (από εξορύξεις χρυσού και πετρελαίου μέχρι την πρόσφατη νομιμοποίηση της ολοκληρωτικής κατάληψης παραλιών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις) αποτελούν όψεις του υπαρκτού καπιταλισμού που γεμίζουν με υπερκέρδη τις τσέπες των αφεντικών και οδηγούν στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση και την υποταγή. Δούρειος ίππος αυτής της αδίστακτης συμμορίας του κεφαλαίου αποτελεί η αστική δημοκρατία, που με το πρόσχημα της “συμμετοχής στη διαδικασία λήψης αποφάσεων” (μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) σερβίρεται σαν το ιδανικό πολίτευμα, στο οποίο οι “πολίτες είναι ενεργοί” (ακόμη και αν κάθονται στον καναπέ τους) και “συναποφασίζουν για τη ζωή τους”.

Μόλις αντιληφθούμε ότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που εκτονώνει τη δυναμική του κινήματος στις κάλπες και ότι τη λύση δε θα μας τη δώσει κανένας “σωτήρας” από αυτούς που ανεβαίνουν στην εξουσία, συνειδητοποιούμε ότι η μοναδική λύση είναι στα χέρια μας. Οφείλουμε άρα να επανεφεύρουμε αξίες, όπως εκείνες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που θα λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι μιας αποξενωμένης κοινωνίας και θα γίνουν λίγα από τα όπλα μας στη σύγκρουση μας με αυτό που ζούμε. Να δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες που μέσα από αυτοοργανωμένες και οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες, χτίζοντας σχέσεις σε ουσιώδη θεμέλια, θα αναδυθούν συλλογικοί, αξιοπρεπείς και πολύμορφοι αγώνες.

Στην εργασία οργανωνόμαστε με τους συνάδελφους μας σε πρωτοβάθμια σωματεία, με συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται όλα τα προβλήματα και οι ανάγκες μας, ώστε να αποκτήσουν οι αγώνες πραγματικό νόημα, αφού δε θα ανήκουν σε κανένα ξεπουλημένο συνδικαλιστή γραφειοκράτη, αλλά στους εργαζόμενους τους ίδιους. Πολεμώντας για την περίθαλψη όλων, δημιουργούμε κοινωνικά ιατρεία με τη συμμετοχή κόσμου απ’ τον τομέα της υγείας και όχι μόνο. Η λειτουργία τους, τυχόν προβλήματα κτλ θα καθορίζονται μέσα από τακτικές συνελεύσεις με την ίση συμμετοχή όλων. Στην παιδεία-μόρφωση δημιουργούμε χώρους που διαμορφώνονται και από τους ίδιους τους μαθητές/φοιτητές, καταργώντας τα σημερινά σχολεία φύλακες. Καταργούμε το ρόλο του “καθηγητή-αυθεντία” μέσα από κοινές συνελεύσεις μαθητών/φοιτητών-καθηγητών όπου όλοι θα ‘χουν ίσο λόγο για τη διαδικασία του μαθήματος, τη γνώση που ανταλλάσσεται, τα βιβλία κτλ.

Στις γειτονιές, σε πόλεις και χωριά δημιουργούμε ουσιαστικές σχέσεις μέσα από συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται ζητήματα της γειτονιάς όπως πχ δημόσιοι χώροι, διακοπές ρεύματος σε σπίτια, εξώσεις, σεξιστικές ή ρατσιστικές επιθέσεις κτλ. Σε αυτές θα παίρνονται ισότιμες αποφάσεις από κοινού για τα ζητήματα που προκύπτουν αλλά και για την οργάνωση σταθερών δομών όπως πχ ταμεία για ανέργους, εβδομαδιαίες συλλογικής κουζίνας, χαριστικών παζαριών κτλ. Στη στέγαση πραγματοποιούμε καταλήψεις στέγης στα άδεια κτίρια που τα “τρώει” ο χρόνος. Όσο πιο μαζικές θα είναι αυτές, τόσο πιο δύσκολα θα κατασταλούν. Προτάσσουμε τη συλλογική επανοικειοποίηση των κοινωνικών αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αρνούμαστε την πληρωμή τους διεκδικώντας τη συλλογική και ελεύθερη χρήση τους. Κατακτούμε μια μη-εκμεταλλευτική σχέση με τη φύση και το περιβάλλον.

Δε δεχόμαστε κανένα τεχνητό διαχωρισμό, ενισχύουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευομένων μέσα από κοινούς αγώνες των από τα κάτω. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Πολεμάμε το φασισμό, που ενισχύει τον κανιβαλισμό και καλλιεργεί το μίσος, απομονώνοντάς τον με όλα τα μέσα. Δεν του αφήνουμε κανέναν χώρο για να δηλητηριάσει τις ζωές μας.

Όσο πιο μαζικοί και δυναμικοί είναι οι αγώνες που δίνουμε και όσο πιο ισχυροί είναι οι δεσμοί που αναπτύσσονται, τόσο θα οχυρωνόμαστε απέναντι στην οξυμένη καταστολή και θα ξεπερνάμε το φόβο που έχουν καταφέρει να διαχύσουν οξυμένο, εξαιτίας της σημερινής κατακερματισμένης κοινωνίας. Κανένας συντεχνιακός ή απομονωμένος αγώνας δεν μπορεί πλέον να σταθεί. Συνδέουμε τους επιμέρους αγώνες, επιδιώκουμε τη δικτύωση των αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών δομών αλληλοβοήθειας μέσα στα πλαίσια του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

αυτοοργανωμένοι-αντιθεσμικοί αγώνες

για την κοινωνική απελευθέρωση

τρίτη 29/4 στις 20:30 στον χώρο του τει χανίων καλείτε συνέλευση για τα οργανωτικά θέματα της πορείας της πρώτης μαΐου και της παρουσίας μας στον δρόμο.

.

ακολουθεί το κείμενο και η αφίσα της συλλογικότητας εργάτες λάστιχο

Η Πρωτομαγιά δεν είναι γιορτή. Δεν είναι αργία. Ούτε μια απλή απεργία.

 Είναι η ημέρα των εργατών. Οπου πριν απο 128 χρόνια η εργατική τάξη επιχείρησε να αλλάξει την ιστορία όσον αφορά τους ταξικούς συσχετισμούς. Απαξιώνοντας στην πράξη κάθε είδους μεσολάβηση και με μόνη καθοδήγηση το δίκιο του αγώνα τους αποφασίζουν «να αφήσουν κάτω τα εργαλεία τους, να σταματήσουν τη δουλειά, να κλείσουν τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία για μια μέρα επανάστασης και όχι ανάπαυσης. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες φτιάχνουν τους δικούς τους νόμους και έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, χωρίς τη συγκατάθεση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν». Χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, άντρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες ενώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους οργίσμένοι απαιτώντας λιγότερες ώρες δουλειάς και καλύτερες συνθήκες ζωής.

Οι αγώνες αυτοί δεν θα μπορούσαν να απαντηθούν παρά μόνο με βίαιη καταστολή. Τις μέρες που ακολουθούν πραγματοποιούνται μεγάλης έκτασης πογκρόμ (επιθέσεις σε χώρους συνεδριάσεων, γραφεία ενώσεων και σπίτια απεργών) με αποτέλεσμα νεκρούς, πολλούς τραυματίες και εκατοντάδες συλλήψεις απεργών και αλληλέγγυων.

Σήμερα, η άγρια επίθεση που εξαπολύεται στην εργατική τάξη στοχεύει να ανατρέψει κατακτήσεις αιματηρών αγώνων και άγριων ταξικών συγκρούσεων προς όφελος των αφεντικών. Ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που με πρόσχημα την «οικονομική και πολιτική κρίση» που το ίδιο δημιούργησε, επιβάλλει συνθήκες μεσαίωνα προωθώντας τον έλεγχο, το φόβο, την εξατομίκευση, την υποταγή και το διαχωρισμό της εργατικής τάξης. Ωράρια λάστιχο, υψηλά ποσοστά ανεργίας και μαύρης εργασίας, αποκλεισμός μεγάλου πληθυσμιακού κομματιου από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι το «κράτος πρόνοιας», αν ποτέ υπήρξε, ανήκει ολοκληρωτικά στην ιστορία. Βασικός σύμμαχος του κεφαλαίου στην εγκαθίδρυση αυτής της σύγχρονης δουλείας είναι ο ξεπουλημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός. Εργατικά κέντρα και μαχητικά σωματεία του παρελθόντος έχουν μετατραπεί σε κέντρα διαπλοκής και εξυπηρέτησης κομματικών σκοπιμοτήτων.

Μπορεί να έχουμε απομακρυνθεί από την εποχή του «βιομηχανικού εργάτη», ωστόσο το πλαίσιο της διεκδίκησης είναι ακριβώς το ίδιο. Οι αγώνες που οργανώνονται από τα κάτω, από ντόπιους και ξένους, σε σωματεία βάσης, εργατικές συνελεύσεις, πέρα  από τη διαμεσολάβηση των κομματικών γραφείων και των Δ.Σ., μοιάζουν να είναι η μόνη προοπτική αντίστασης. Στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια δυναμική που δείχνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν και κερδίζουν μάχες λειτουργώντας με βάση την αλληλεγγύη και  την ταξική τους συνείδηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η αυτοδιαχείριση του εργοστασίου της ΒΙΟ. ΜΕ., απεργίες διαρκείας σε επιχειρήσεις (phonemarketing, απολυμένοι metropolis, κ.α.) και πετυχημένες παρεμβάσεις/αποκλεισμοί/διεκδικήσεις σε μαγαζιά από σωματεία βάσης.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, τίποτα δεν έχει χαθεί σε αυτήν την ιστορική διαμάχη ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Μένει μόνο να επαναπροσδιορίσουμε το υποκείμενο του σύγχρονου εργάτη, τον ορίζοντα και τους τρόπους που δίνει τον αγώνα του. Ένας αγώνας που δεν θα είναι πια αλυσοδεμένος σε κομματικούς βραχνάδες ούτε θα βασίζεται σε επίπλαστους διαχωρισμούς ντόπιων και ξένων. Ένας αγώνας που θα αναδύεται από τα κάτω, με μαχητικό συνδικαλισμό βάσης από τους ίδιους τους εργάτες για τους ίδιους τους εργάτες. Γι’ αυτό ακριβώς η παρακαταθήκη της ταξικής πρωτομαγιάς μας δείχνει ακόμα τον δρόμο.

ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΣΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ