Την τελευταία βδομάδα αναρχικοί/ες, αντιφασίστες/στριες ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό πραγματοποίησαν παρεμβάσεις με αφίσες, κείμενα, τρικάκια και συνθήματα στο κέντρο της πόλης των χανίων, στη χαλέπα, στην αμπεριά, στη νέα χώρα και στη σπλάντζια.

κείμενο της συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών «σαλταδόροι» ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις εκλογές 

ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό

Σε μια εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα ψάχνει τρόπους διεξόδου απ΄ τη στασιμότητα των κερδών του, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξή του, παρατηρούμε την όξυνση του ταξικού πολέμου από πλευράς εξουσίας σε βάρος των “από τα κάτω”. Κράτος και αφεντικά, μαζί με όλους τους παρατρεχάμενούς τους (από παρακρατικές συμμορίες μέχρι ευυπόληπτους αγανακτισμένους πολίτες) φανερώνουν το μισάνθρωπο προσωπείο τους και δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τον σκοπό τους: την επέλαση του κεφαλαίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αυτό συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που μέσω του επιβαλλόμενου φόβου και της παραδειγματικής τιμωρίας προωθεί τον εκφασισμό της κοινωνίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Το κράτος λοιπόν, χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει (από νόμους και θεσμούς μέχρι μμε και επιθέσεις φασιστοειδών), επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει οποιαδήποτε αντίσταση εναντίον του μέσα από μια ευρεία γκάμα φασιστικών πρακτικών. Έτσι βλέπουμε απαγορεύσεις διαδηλώσεων, ασκήσεις καταστολής πλήθους από ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις, διαπομπεύσεις και δημοσιοποιήσεις φωτογραφιών αγωνιστών/τριών, μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, δίκες-τραγωδίες, καταδίκες με ανύπαρκτα στοιχεία, πειθαρχικές διώξεις, επικηρύξεις, εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, πολιτικά στέκια και καταλήψεις.

Το τελευταίο τερατούργημα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης ακούει στο όνομα φυλακές υψίστης ασφαλείας. Οι πτέρυγες τύπου Γ, προορίζονται για τους πολιτικούς κρατούμενους και όσους άλλους θεωρηθούν απείθαρχοι. Αποτελούν μια φυλακή μέσα στη φυλακή με τελικό στόχο την πολιτική, πνευματική και βιολογική εξόντωση των κρατουμένων, αφού προβλέπονται πλήρης στέρηση αδειών και μεροκάματων, σκλήρυνση των όρων αποφυλάκισης, συνεχής παρακολούθηση με κάμερες, μείωση του χρόνου προαυλισμού, των επισκεπτηρίων με συγγενείς, των τηλεφωνημάτων και του έντυπου υλικού.

Παράλληλα με τις κατασταλτικές πρακτικές του, το σύγχρονο καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιχειρεί να σπείρει το φόβο και να επιβάλλει τον απόλυτο έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής, στοχεύοντας σε μια κοινωνία πειθήνιων υπηκόων που δε θα προβάλλουν αντίσταση στις ορέξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, στρώνοντας το δρόμο για το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Έτσι, εξαπολύει πογκρόμ εναντίον μεταναστών (ξένιος δίας) και οροθετικών/τοξικοεξαρτημένων ατόμων (θέτις), νομιμοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς στα μπατσοτμήματα και στις φυλακές και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα της ευρώπης-φρούριο (σάμος, φαρμακονήσι, έβρος, κ.α.). Πιστά του όργανα σ’ όλα αυτά αποτελούν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, που με την τρομοϋστερική τους προπαγάνδα και τον ρατσιστικό τους λόγο οδηγούν στη φασιστοποίηση της κοινωνίας, όπως και οι φασίστες, το μακρύ χέρι του συστήματος. Παρόλ’ αυτά, η κρατική εξουσία δεν ανέχεται καμία αυτονόμηση των παρακρατικών μηχανισμών από τις αγκάλες της. Οι φυλακίσεις και οι διώξεις φασιστών δείχνουν πως το κράτος δε θ” αφήσει κανένα κομπάρσο να του κλέψει την παράσταση. Κι αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μας δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι ο φασισμός πέθανε. Οι φασίστες παραμένουν εργαλείο εκφασισμού της κοινωνίας, καταστολής των κοινωνικών αγώνων και βασικό στήριγμα στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός όμως περνάει και μέσα από τη λεηλασία των ζωών μας με τη φτωχοποίηση που ακούει στο όνομα οικονομική ανάπτυξη. Έτσι, βλέπουμε το κεφάλαιο να επιδίδεται σε μια οικονομική επίθεση άνευ προηγουμένου, που χαρακτηρίζεται από την κατεδάφιση ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος που κερδήθηκαν με αγώνες και αίμα.Οι υφαρπαγές μισθών, συντάξεων κ.α., η ανεργία, η μαύρη και απλήρωτη εργασία, τα ελαστικά ωράρια της μισθωτής σκλαβιάς και τα εργατικά ατυχήματα, η διάλυση στοιχειωδών δομών υγείας, παιδείας και πρόνοιας καθώς και η καταστροφική εμπορευματοποίηση της φύσης (από εξορύξεις χρυσού και πετρελαίου μέχρι την πρόσφατη νομιμοποίηση της ολοκληρωτικής κατάληψης παραλιών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις) αποτελούν όψεις του υπαρκτού καπιταλισμού που γεμίζουν με υπερκέρδη τις τσέπες των αφεντικών και οδηγούν στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση και την υποταγή. Δούρειος ίππος αυτής της αδίστακτης συμμορίας του κεφαλαίου αποτελεί η αστική δημοκρατία, που με το πρόσχημα της “συμμετοχής στη διαδικασία λήψης αποφάσεων” (μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) σερβίρεται σαν το ιδανικό πολίτευμα, στο οποίο οι “πολίτες είναι ενεργοί” (ακόμη και αν κάθονται στον καναπέ τους) και “συναποφασίζουν για τη ζωή τους”.

Μόλις αντιληφθούμε ότι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που εκτονώνει τη δυναμική του κινήματος στις κάλπες και ότι τη λύση δε θα μας τη δώσει κανένας “σωτήρας” από αυτούς που ανεβαίνουν στην εξουσία, συνειδητοποιούμε ότι η μοναδική λύση είναι στα χέρια μας. Οφείλουμε άρα να επανεφεύρουμε αξίες, όπως εκείνες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που θα λειτουργήσουν ως συνδετικοί κρίκοι μιας αποξενωμένης κοινωνίας και θα γίνουν λίγα από τα όπλα μας στη σύγκρουση μας με αυτό που ζούμε. Να δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες που μέσα από αυτοοργανωμένες και οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες, χτίζοντας σχέσεις σε ουσιώδη θεμέλια, θα αναδυθούν συλλογικοί, αξιοπρεπείς και πολύμορφοι αγώνες.

Στην εργασία οργανωνόμαστε με τους συνάδελφους μας σε πρωτοβάθμια σωματεία, με συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται όλα τα προβλήματα και οι ανάγκες μας, ώστε να αποκτήσουν οι αγώνες πραγματικό νόημα, αφού δε θα ανήκουν σε κανένα ξεπουλημένο συνδικαλιστή γραφειοκράτη, αλλά στους εργαζόμενους τους ίδιους. Πολεμώντας για την περίθαλψη όλων, δημιουργούμε κοινωνικά ιατρεία με τη συμμετοχή κόσμου απ’ τον τομέα της υγείας και όχι μόνο. Η λειτουργία τους, τυχόν προβλήματα κτλ θα καθορίζονται μέσα από τακτικές συνελεύσεις με την ίση συμμετοχή όλων. Στην παιδεία-μόρφωση δημιουργούμε χώρους που διαμορφώνονται και από τους ίδιους τους μαθητές/φοιτητές, καταργώντας τα σημερινά σχολεία φύλακες. Καταργούμε το ρόλο του “καθηγητή-αυθεντία” μέσα από κοινές συνελεύσεις μαθητών/φοιτητών-καθηγητών όπου όλοι θα ‘χουν ίσο λόγο για τη διαδικασία του μαθήματος, τη γνώση που ανταλλάσσεται, τα βιβλία κτλ.

Στις γειτονιές, σε πόλεις και χωριά δημιουργούμε ουσιαστικές σχέσεις μέσα από συνελεύσεις όπου θα συζητιούνται ζητήματα της γειτονιάς όπως πχ δημόσιοι χώροι, διακοπές ρεύματος σε σπίτια, εξώσεις, σεξιστικές ή ρατσιστικές επιθέσεις κτλ. Σε αυτές θα παίρνονται ισότιμες αποφάσεις από κοινού για τα ζητήματα που προκύπτουν αλλά και για την οργάνωση σταθερών δομών όπως πχ ταμεία για ανέργους, εβδομαδιαίες συλλογικής κουζίνας, χαριστικών παζαριών κτλ. Στη στέγαση πραγματοποιούμε καταλήψεις στέγης στα άδεια κτίρια που τα “τρώει” ο χρόνος. Όσο πιο μαζικές θα είναι αυτές, τόσο πιο δύσκολα θα κατασταλούν. Προτάσσουμε τη συλλογική επανοικειοποίηση των κοινωνικών αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αρνούμαστε την πληρωμή τους διεκδικώντας τη συλλογική και ελεύθερη χρήση τους. Κατακτούμε μια μη-εκμεταλλευτική σχέση με τη φύση και το περιβάλλον.

Δε δεχόμαστε κανένα τεχνητό διαχωρισμό, ενισχύουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευομένων μέσα από κοινούς αγώνες των από τα κάτω. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Πολεμάμε το φασισμό, που ενισχύει τον κανιβαλισμό και καλλιεργεί το μίσος, απομονώνοντάς τον με όλα τα μέσα. Δεν του αφήνουμε κανέναν χώρο για να δηλητηριάσει τις ζωές μας.

Όσο πιο μαζικοί και δυναμικοί είναι οι αγώνες που δίνουμε και όσο πιο ισχυροί είναι οι δεσμοί που αναπτύσσονται, τόσο θα οχυρωνόμαστε απέναντι στην οξυμένη καταστολή και θα ξεπερνάμε το φόβο που έχουν καταφέρει να διαχύσουν οξυμένο, εξαιτίας της σημερινής κατακερματισμένης κοινωνίας. Κανένας συντεχνιακός ή απομονωμένος αγώνας δεν μπορεί πλέον να σταθεί. Συνδέουμε τους επιμέρους αγώνες, επιδιώκουμε τη δικτύωση των αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών δομών αλληλοβοήθειας μέσα στα πλαίσια του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

αυτοοργανωμένοι-αντιθεσμικοί αγώνες

για την κοινωνική απελευθέρωση

Γενάρης 2011. O αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης συλλαμβάνεται όντας φυγόδικος, μαζί με άλλους 3 συντρόφους, στα πλαίσια αστυνομικής επιχείρησης στην Αθήνα και οδηγείται στη φυλακή.
Η δίωξη του, έχει να κάνει (πέρα από το εις βάρος του ένταλμα για εμπρησμό οχήματος ΔΕΗ και εγκληματική οργάνωση) με κατηγορίες του αντιτρομοκρατικού νόμου (διακεκριμένη οπλοκατοχή και ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση). Ο Μπάμπης αρνείται να συνεργαστεί με τις αρχές, δεν απολογείται και προφυλακίζεται και για τις δύο υποθέσεις στις φυλακές Κορυδαλλού.

Νοέμβρης, 2011. Ο σύντροφος, και ενώ ήδη βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού καλείται για 3η φορά στο γραφείο του ανακριτή προκειμένου να απολογηθεί για μια νέα υπόθεση. Η υπόθεση αυτή αφορά μια ένοπλη ληστεία στην οικονομική πτέρυγα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη.

Η καινούρια δικογραφία στοιχειοθετείται βάσει ενός μαντιλιού που βρέθηκε κοντά στον χώρο που πραγματοποιήθηκε η ληστεία, πάνω στο οποίο, κατά τους μπάτσους, υπάρχει γενετικό υλικό (dna) του Μπάμπη μέσα σε μείγμα με άλλα dna.

“Η αναβάθμιση της κατασταλτικής στρατηγικής δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, αφού η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι οποίες συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην άνοδο του εξουσιαστικού πολιτισμού, από πλευράς κράτους και κυριαρχίας, εφαρμοζόταν από πάντα. Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί οφείλουμε να μην αναλωνόμαστε σε εκκλήσεις για την τήρηση των δικαιωμάτων μας από το κράτος, μιας και αυτά προϋποθέτουν και υποχρεώσεις απέναντι του, ένα συμβόλαιο που οφείλουμε και επιθυμούμε να καταστρέψουμε.”

Μάρτης και Νοέμβρης του 2012. Πραγματοποιούνται οι δίκες για τις υποθέσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ο Μπάμπης δεν παρίσταται και παραθέτει τις απόψεις του γύρω από τις υποθέσεις μέσα από δημόσια κείμενα. Και στις δύο δίκες οι κατηγορίες πέφτουν και παραμένουν μόνο κάποια πλημμελήματα (σύσταση συμμορίας και συνέργεια σε εμπρησμό στην πρώτη με ποινή φυλάκισης 2 ετών και 10 μηνών και σύσταση συμμορίας και απλή οπλοκατοχή στη δεύτερη με ποινή φυλάκισης 4 ετών). Σε αυτό το σημείο συντελείται και το εξής: Οι έδρες για μια ποινή που δεν είναι καν εκτιτέα, αφαίρεσαν από τον Μπάμπη τον πραγματικό χρόνο των προφυλακίσεων του. Μη εκτιτέα είναι η ποινή όταν μπορείς δηλάδή να την εξαγοράσεις ή να έχει αναστολή (όπως και έγινε) ως το εφετείο μιας και είναι πολύ χαμηλή. Για τον Μπάμπη είναι σαν να ξαναξεκίνησε ο χρόνος της φυλακής στις 5 Δεκέμβρη του 2012…

Γενάρης 2013. Πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη το δικαστήριο για την ληστεία. Ο Μπαμπής δεν παρουσιάζεται έχοντας ήδη δηλώσει:

“…για τους εχθρούς μας θα είμαστε πάντοτε ένοχοι για την προσπάθειά μας να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε ελεύθεροι, να ορίσουμε τις ζωές μας μόνοι μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, σε αρμονία με την φύση, μακριά από δίκτυα εξουσίας, ελέγχου και διαμεσολάβησης, από σχέσεις που αναπαράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και εκμετάλλευση, από την εξάρτηση από “ειδικούς”. Μία προσπάθεια, ένας αγώνας που περνά πάνω από την καταστροφή τόσο του καπιταλισμού, όσο και κάθε μορφής διαχείρισης του εξουσιαστικού πολιτισμού.”

Στο δικαστήριο κι ενώ κανένας από τους μάρτυρες δεν έχει αναγνωρίσει τον Μπάμπη, κι ενώ βιολόγος-χημικός εξηγεί ότι το DNA, ειδικά όταν είναι μέσα σε μείγμα, δεν μπορεί να αποτελέσει πειστήριο, η έδρα κατ’ εντολήν ανωτέρων της αποφασίζει: 10 χρόνια και 4 μήνες μιας και όπως δήλωσε ο εισαγγελέας “ αν ήταν αθώος θα έδινε DNA από μόνος του” και “αν ήταν αθώος θα ερχόταν στο δικαστήριο να το αποδείξει”.

Ο Μπάμπης γίνεται ο πρώτος αναρχικός στον ελλαδικό χώρο, που καταδικάζεται με μοναδικό στοιχείο “δείγμα” γενετικού υλικού. Έκτοτε, η ιστορία θα επαναληφθεί, και το dna θα αποτελέσει επαρκή “μάρτυρα κατηγορίας” στο να οδηγήσει κι άλλους “αποκλίνοντες”,  στις φυλακές της δημοκρατίας.

Σήμερα, ο αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης, βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Η μόνη υπόθεση που ουσιαστικά τον “κρατάει” είναι αυτή για την ληστεία, αλλά δεν μπορεί να πάρει άδειες, ή να ζητήσει διακοπή της ποινής του εξαιτίας του χρόνου που του έχει κρατηθεί για τις άλλες υποθέσεις.

Στις 5 Ιουνίου θα γίνει το εφετείο του στη Θεσσαλονίκη.

Συμπεράσματα από την υπόθεση

Η γλώσσα των νομικών είναι ξένη για όσους και όσες αγωνίζονται για την καταστροφή των νόμων. Βλέποντας όμως τις αποφάσεις των δικαστηρίων, και ως αποτελέσματα των συσχετισμών δύναμης μέσα στο κοινωνικό πεδίο, αξίζει να έχουμε κατά νου δύο υπαρκτά γεγονότα που παρουσιάστηκαν στις δίκες του Μπάμπη.

Γεγονός πρώτο: Αφαίρεση χρόνου προφυλάκισης με το “έτσι θέλω” στα δύο πρώτα δικαστήρια για ουσιαστικά “αστείες” ποινές, γεγονός που φέρνει τον σύντροφο ενώ έχει εκτίσει 3,5 χρόνια μέσα στη φυλακή να μετράει ουσιαστικά μόνο το τελευταίο 1,5.

Γεγονός δεύτερο: Για όσους και όσες παραβρέθηκαν στη δίκη του συντρόφου στις 22 Ιανουαρίου του 2013 οι ατάκες του εισαγγελέα αλλά και το τελικό αποτέλεσμα που ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την όλη εξέλιξη της δίκης, δεν ήταν κάτι προτώγνωρο στην ιστορία των πολιτικών διώξεων . Τα γιατί μπορεί να είναι πολλά και πιθανώς να μη τα μάθουμε ποτέ:

Ήταν η περίοδος που βγαίναν τα ονόματα όλων των αποφυλακισμένων αναρχικών στη δημοσιότητα και ταυτόχρονα στέλνονταν με φαξ σε όλους τους δικαστές (από το υπουργείο προστασίας του πολίτη) με την προτροπή να μην αποφυλακίζονται οι “τρομοκράτες”, ήταν η περίοδος που δυναμικές ενέργειες έκαναν το κράτος να τρέχει και να μη φτάνει, ήταν η περίοδος που το δόγμα της ασφάλειας εκκένωνε καταλήψεις και έτρωγε πόρτα από ένα πολύμορφο κίνημα προάσπισης των καταλήψεων και των αγωνιζομένων και από πορείες ανά την ελλάδα που είχαν δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες. Ήταν το ότι, έπρεπε να γίνει μια αρχή για το DNA ως μοναδικό “μάρτυρα κατηγορίας” μιας και οι προηγούμενες προσπάθειες είχαν πέσει στο κενό (με τις περιπτώσεις των συντρόφων Σειρηνίδη και Σεϊσίδη). Ήταν η ίδια περίοδος που τα όργανα της τάξης τρομοκρατούσαν ολόκληρα χωριά στη Χαλκιδική και παίρναν DNA με το ζόρι από δεκάδες ανθρώπους για να στήσουν τις δικογραφίες τους. Ήταν το ότι ο σύντροφος αρνήθηκε να δώσει αποτυπώματα και γενετικό υλικό και να δεχτεί το αυτοφακέλωμα του και έπρεπε να σταλεί ένα μήνυμα, ήταν το ότι  αρνήθηκε να παραβρεθεί στο δικαστήριο και να δηλώσει αθώος όπως περίμενε ο εισαγγελέας, και έπρεπε να παραδειγματιστεί.

Το ζήτημα της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές

Δεκάδες είναι οι αιχμάλωτοι αναρχικοί στις φυλακές της Ελλάδας. Πληρώνουν το τίμημα των επιλογών τους, της στάσης τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, της άρνησης τους να δείξουν μεταμέλεια, να συνεργαστούν με τις αρχές, της θέλησης τους να παραμείνουν ακέραιοι ως προς τις αξίες και τις αιτίες που τους οδήγησαν στο να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό.

Σίγουρα, οι αιχμάλωτοι σύντροφοι αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο, πως όπου κι αν βρεθεί ένας επαναστάτης θα αδράξει και την παραμικρή ευκαιρία για να αγωνιστεί. Σίγουρα μέσα από τους αγώνες τους στις φυλακές κι από τις αξίες που προωθούν μέσα σε έναν συμπυκνωμένο κόσμο ανταγωνισμού, κανιβαλισμού και απομόνωσης, το στοίχημα για τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την απελευθέρωση της φύσης παραμένει ανοιχτό. Κι όμως.

Οι φυλακισμένοι αναρχικοί, λείπουν από τις διαδικασίες μας, τις συνελεύσεις, τους αγώνες, τις συγκρούσεις, τους σχεδιασμούς, τα όνειρα, τα λάθη, τα αδιέξοδα, όσων έξω από τα τείχη των φυλακών, συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Αντίθετα με μύθους άλλων δεκαετιών που θέλουν τους φυλακισμένους κομάντο, οι φυλακισμένοι αναρχικοί, φιγούρες καθημερινές μέσα στην κοινωνική ζωή και στους αγώνες των καταπιεσμένων που τολμούν να πράξουν, να αγωνιστούν, να επαναστατήσουν, λείπουν τόσο σαν φορείς ελεύθερων ανθρώπινων σχέσεων, όσο και σαν αποφασισμένοι επαναστάστες που μαζί θα αγωνιστούμε με κάθε μέσο ενάντια στη κυριαρχία.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους λοιπόν, όχι μόνο γιατί αναγνωρίζουμε στη στάση ζωής και στις πράξεις τους το κοινό όνειρο και τις κοινές αξίες του αγώνα για την αναρχία, αλλά γιατί θέλουμε και μπορούμε να τους αποσπάσουμε από τα νύχια του κράτους και να τους φέρουμε εκεί που ανήκουν: ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Μπάμπης και δικάζεται σε δεύτερο βαθμό την Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014.

πρωτοβουλία συντρόφων/συντροφισσών από Θεσσαλονίκη

το πανί είναι έξω από το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ρεθύμνου το 2012